Mijn gehoor
Mijn meest ontwikkelde zintuig is heel duidelijk mijn gehoor. Nochtans zullen mensen die me maar oppervlakkig kennen dit tegenspreken.
Tijdens de medische onderzoeken op school kwam ik altijd met een lage score naar huis voor mijn gehoor. Alleen merkten mijn ouders dat ik er in mijn dagelijkse bezigheden niet door werd belemmerd – gelukkig maar. Zo'n twee maanden alvorens ik mijn talenten als HSP aanvaardde, ontdekte ik wat de verpleegsters zich toen niet realiseerden…
Het probleem is niet dat ik niet goed hoor. Integendeel, ik hoor alles! Tijdens de medische onderzoeken hoorde ik in de hoofdtelefoon niet enkel de ‘biep’ die de verplegers me lieten horen, ik hoorde ook alle andere geluiden. Ik hoorde mijn oren tegen de hoofdtelefoon drukken. Ik hoorde mijn lippen bewegen, die ik zo goed als mogelijk probeerde stil te houden. Ik hoorde de zon, die met al haar intensiteit door de spleten van het gordijn kroop. Daarom hoorde ik dus die ‘biep’ niet. Daarom kwam ik telkens thuis met een slechte score op gehoor. Daarom vragen mensen me vaak: ‘Jij bent doof zeker?’
Overdosis
Het heeft me zoveel deugd gedaan om eindelijk te beseffen dat ik helemaal geen gehoorproblemen heb. Ik ontvang gewoon te veel auditieve prikkels.
Ik hoor de zon, die met al haar macht door de spleten van het gordijn probeert te kruipen.
Tijdens een gesprek met mijn moeder vraag ik nu of ze de radio wat zachter wil zetten, of nog beter: volledig af. Als mijn vriend me iets wil vragen, zet ik de televisie stil. Mijn zus weet intussen dat, wanneer ik door een boek blader, ik haar eventjes niet zal horen omdat ik eerst naar het boek wil luisteren.
Bedankt mama, vriend en zus! Bedankt Sophie!
Bedankt HSP Vlaanderen om me mijn verhaal te laten doen!
Getuigenis | Cobbaert M., De Cocon, jaargang 14, editie 82