Mr. S. Tress
Ik had weer een nieuwe huurder van een kamer in mijn lichaam. Hij zocht een tijdelijk onderkomen en had zich deze keer tussen mijn schouderbladen genesteld. Het was niet de eerste keer dat hij een bezoek bracht en meteen besloot hij ook te blijven overnachten. Hij schudde me beleefd de hand en stelde zich voor als Mr. S. Tress.
Ik herinnerde me mijn gesprek met de psycholoog van afgelopen week. ‘Maak je rugzak maar eens leeg’, sprak ze me bemoedigend toe en haar heldere woorden brachten een zekere verlichting tussen mijn schouders. Hoe meer ik de woorden over mijn tong liet rollen, samen met een even groot aantal tranen over mijn wangen, hoe rechter ik mijn rug voelde strekken en mijn wervels zich opnieuw op een rechte lijn plaatsten tussen mijn staartbeen en kruin.
Ballast
Stre(SS)tchen tijdens moeilijke gesprekken hielp me de overbodige ballast van me af te gooien. Het hielp me terug baas te worden over mijn lichaam en ongenode gasten huiswaarts te sturen. Zoals deze mijnheer S. Tress. Ik wou hem niet bij me, al helemaal niet tussen mijn schouderbladen. Hij maakte dat ik me zwaarder voelde terwijl ik net het gevecht met mijn weegschaal leek te winnen. Hij deed me voor twee eten. Want gasten die blijven slapen, die willen meestal ook blijven eten. Ik noemde het gewoon een vreetbui, gerelateerd aan het mysterieuze verschijnsel genaamd stress.
Wat moest ik nu met hem? Kon ik hem misschien verplaatsen naar mijn rugzak? Zou hij minder zwaar om dragen zijn wanneer ik hem naar een tentje op mijn rug kon verkassen? Wat ik ook probeerde, de ideeën bleven in mijn hoofd malen en zo had ik niet alleen mijnheer S. Tress maar ook mevrouwtje P. (van het Piekeren) lekker in huis genomen. Het werd me nu echt wel te druk en three is a crowd, sowieso....
Wat ik ook probeerde, de ideeën bleven in mijn hoofd malen.
Tijd voor stretchen!
Ik dacht aan de psycholoog en aan het stretchen. Ik zou het nieuwe koppeltje bezoekers snel uit mijn lichaam duwen. Door mijn lichaam groter te maken en te rekken en te strekken zouden ze wel snel hun geborgen gevoel verliezen waardoor ik niet meer interessant was als onderdak.
Ik dronk mezelf moed in met enkele slokken fris zuiverend water. Het lege plastic waterflesje viel uit mijn handen op mijn bed en ik nam plaats in rughouding voor mijn eerste rekoefening. Ik voelde me als een prinses op een erwt, zij het dan op een leeg flesje water dat plat geduwd werd door de vleugels van mijn schouderbladen. Mijn rugspieren bogen zich om het flesje en genoten van de stretchende werking. Dit was het! Dit was het geheim om te ontstressen! Als een volleerde gymnaste boog ik me die avond over mijnheer S. Tress heen. En hij nam zijn geliefde mevrouwtje P. Iekker met zich mee. En ik bleef achter als een prinses op een fles. Met twee ontspannen schouders en een helder hoofd.
Getuigenis | Schippers, S., De Cocon, jaargang 16, editie 91