Getuigenis Jeroen, HSP

'Vaak denk ik niet na over mijn gevoeligheid, het is er gewoon als een onderdeel van mijzelf. Ik sta er dan ook niet vaak bij stil hoe intens het eigenlijk is, als je zo gevoelig bent voor sferen, energieën, geluiden, pijnen en gevoelens van anderen. Ik heb het altijd al gehad, het hoort bij mij. Niet dat het altijd makkelijk is, zeker niet, maar ik heb het voor mij altijd als gewoon ervaren ook al hadden anderen in ons gezin of onze familie of mijn vrienden dat niet.

Wel had ik altijd het gevoel dat ik “anders” was omdat ik anders reageerde op prikkels en emotioneler was. Mijn verhaal over mijn gevoeligheid begint bij de dokter, waar ik een flink dossier had opgebouwd van bezoekjes, die uiteindelijk eindigden in ‘niks aan de hand’.

Ik moet een puber zijn geweest toen ik het in de gaten kreeg. Toen ik eens op bezoek ging in het ziekenhuis en door een gang vol zieke mensen liep, begon ik steeds mank te lopen totdat ik op het einde van de gang strompelend terug moest gaan. Toen ik weer buiten het ziekenhuis stond, mankeerde ik niets, voelde me weer ‘normaal’. Dat was zo’n 30 jaar geleden, toen nog vrijwel niets bekend was over hoogsensitiviteit of HSP.

In de jaren negentig ontmoette ik via via een natuurgenezer, die tegen mijn toenmalige vriendin had gezegd dat ik voor mijn hoofdpijn maar eens langs moest komen toen hij mijn foto zag. Omdat het mij intrigeerde ben ik uit nieuwsgierigheid met haar meegegaan om te kijken wat hij me wilde vertellen, want ik had inderdaad hoofdpijn in die tijd. Toen ik bij hem aankwam, kraakte hij mijn rug één keer en de hoofdpijn was weg. Hij vertelde me dat ik teveel van de omgeving oppikte, en daardoor leegliep en geen energie meer had. Ik zou iemand zijn die gevoelig was voor sferen en energie van andere mensen. ‘Yeah right’, dacht ik, ‘je kunt me nog meer vertellen…’. Maar toen begon het voor mij pas.

Meer en meer herkende ik situaties, wist ik of voelde ik van tevoren dingen die er gingen gebeuren. Mijn intuïtie begon zich sterker te ontwikkelen en mijn bewustzijn over mijn gevoeligheid nam sterk toe. Ik begon meer en meer op mezelf te vertrouwen, met vallen en opstaan natuurlijk. In het gezin waarin opgroeide was geen plek voor gevoeligheid of emoties. In mijn vriendenkring vond iedereen het maar raar hoe ik aan het veranderen was. ‘Je bent toch geen watje?!’, werd er gezegd. Nou nee, dat ben ik ook niet, maar dat wilde ik ook zeker niet zijn. Het gevolg van die dingen was dat ik mijn gevoeligheid vrijwel altijd heb proberen te verbloemen. Dat terwijl ik er niet omheen kon, ik toch niet gevoelig wilde zijn. Als man ben je dan toch al gauw een watje, als je de manbox kent.

Inmiddels weet ik beter dat mijn gevoeligheid ervoor zorgt dat sommige gebeurtenissen in mijn leven of informatie zoals tekst, geluid of beeld zo intens binnen komen dat ik er echt even voor nodig heb om dat te kunnen verwerken. Mijn systeem slaat soms op hol, mijn hersenen en lichaam krijgen dan teveel prikkels of indrukken te verwerken dat ik rust nodig heb. En stilte… Dat toegeven en mezelf dat toestaan, is voor mij een lastige weg geweest. Met een opvoeding van ‘doorgaan tot je erbij neervalt’ en ‘wat zullen anderen van me denken’, heb ik ervoor gekozen om gedurende een paar periodes in mijn leven echt tijd voor mezelf vrij te maken om eraan te werken, al dan niet gedwongen. Daarvoor ben ik mezelf erg dankbaar.

Tenslotte ben je 24 op 7 met jezelf op weg, en niet met iemand anders. Dus blijf trouw aan jezelf en wat jij voelt. HSP zijn is een weg met obstakels, maar die overwinnen maakt het leuk!'