Groeien op kamp door Groeikracht
Op kamp gaan... moet toch fantastisch zijn? Niets was minder waar voor mijn zoon Jente. Het was zijn grootste nachtmerrie. Nooit zou hij het in zijn hoofd halen om zijn veilige thuishaven te verlaten.
Hij was een huilbaby, je kon hem met niets rustig krijgen. Rust vond hij alleen dicht bij mij in de draagzak. Huilen maakte plaats voor overprikkeling en mondde uit in opvliegendheid. Hij dacht dat hij al de pijn van de wereld op zijn schouders moest dragen om het voor iedereen leefbaarder te maken. Oprecht droevig worden als hij naar het nieuws kijkt en met angst in zijn ogen constateren dat de wereld niet goed bezig is. Oprecht gelukkig worden van mooie natuur, van vogels die van broodkruimels komen eten en van de zon die als een prachtige vuurbal ondergaat. Een dikke knuffel komen geven en zeggen dat alles goed komt, ook dat is Jente.
Toen hij negen was, speelde zijn onrechtvaardigheidsgevoel hem meer dan ooit parten. Hij kon ruzies in de klas moeilijk plaatsen. Hij wilde iedereen hierin helpen. Hij ging zo op in zijn hulpvaardigheid, dat hij bekeken werd als een moeial. Waar de ruzie voor de anderen stopte, was het voor Jente dikwijls nog niet opgelost. Hij ging te ver in zijn zoektocht naar vrede. Het vierde leerjaar was voor hem emotioneel een heel zwaar jaar. Ik voerde eindeloze gesprekken met hem.
Nieuwsgierig
Op de website van HSP Vlaanderen las ik over het kinderkamp. Ik had de foto's van het verblijf bekeken en merkte vooral de rust op die het verblijf uitstraalde. Er was een zeer intense begeleiding voorzien, een kleine groep en voldoende begeleiders. Voorzichtig legde ik hem tijdens een van onze gesprekken uit dat er plaatsen zijn waar je rust kan vinden en plezier kan maken. Nieuwe contacten leggen kan een verrijking betekenen en afstand hoeft niet altijd als oneindig te worden bekeken.
Ik vertelde hem dat geen enkele plaats op de wereld ver genoeg zou zijn om mij van hem weg te houden. Afstand is iets in ons hoofd, liefde en gedachten zitten in ons hart. We hebben samen naar de foto's van het verblijf gekeken, nog eens en nog eens. Later is mijn zoon mij komen vertellen dat hij het wou proberen: hij ging op kamp. We kregen een gestructureerde dagplanning in de bus. Wat een verademing was dit voor Jente. Hij mocht bij het ochtendgloren gaan joggen en genieten van de natuur. Deze uitgebreide planning stelde hem gerust.
Een twinkeling in zijn ogen
Met een heel klein hartje reden we naar de kampplaats. De ontvangst was super hartelijk. De knutseltafel stond klaar en de kinderen konden hun gedachten verzetten. Ze hoefden nog niet direct kennis te maken als ze daar niet klaar voor waren. Ze mochten zich focussen op zichzelf, hun eigen wereld en wat zij leuk vonden. De omgeving was prachtig en straalde rust uit. Mijn eigen tranen prikten harder achter mijn ogen dan die van mijn zoon. Het was fantastisch.
Jente was anders in de auto naar huis. Ik had weer een gelukkig kind: energiek, blij en verlost van een grote last op zijn schouders. Hij zei: "Ik heb geleerd rustiger te worden en dingen een plaatsje te geven. Ik kan nu rust vinden in mezelf en weet dat ik niet alle dingen die fout gaan zal kunnen oplossen." Wat een wijsheid op een week tijd. De grote activiteiten waren leuk, de begeleiders waren top. Jente had zich sterk vastgeklampt aan een begeleidster.
De juiste beslissing
Hij zocht een vertrouwensbaken. Iemand die hem het gevoel van het veilige thuis kon geven. De structuur, vriendelijkheid en aandacht die de kinderen op HSP kamp ervaren, maakt dat het woord kamp niet meer als een boemerang in hun gezicht komt. Wanneer ik hem nu vraag waarom hij het opeens aandurfde om op kamp te gaan, zegt hij me dat hij moest gaan omdat hij verandering wou. Hij wou een positieve wending geven aan zijn situatie, aan zijn voelen dat te intens was. De zoektocht naar rust in zijn hoofd en in zijn voelen heeft hem de stap doen zetten. Ik moest vooral weten dat hij zijn thuis enorm gemist had, dat hij heel veel aan ons gedacht had maar dat hij voelde dat het kamp een juiste beslissing was.
Jente zit nu in het vijfde leerjaar en is veel gelukkiger dan vorig schooljaar. Hij beseft dat hij niet meer elke ruzie hoeft op te lossen en dat hij soms dingen moet loslaten. Als ik zelf een stressmoment ervaar, leert hij mij hoe hier mee om te gaan... Mindfullness, mij bijgebracht door mijn eigen kind.
Volgende mooie woorden heeft meegebracht van het kamp: "Wees een boom en voel hoe je wortels in de grond groeien, voel hoe je stevig staat in wie je bent en waar je voor staat. Geloof dan in jezelf en besef dat het allemaal goed komt." Ik denk dat er geen mooiere zin is die omschrijft wat het HSP kamp is en wat het voor onze kinderen kan doen. Dank aan alle begeleiders van het HSP kamp! Jullie zijn top!
Getuigenis | Van Loy, J., De Cocon, jaargang 10, editie 57