Volg je intuïtie
Zaterdagmiddag, mijn dochter belt: "Hey mam, hebben jullie zin om morgen met ons te gaan lunchen?" De vraag overvalt mij. "Heuh ... morgen... tja… heuh ... kweetni ... hebben we dan al iets gepland ... heuh ... ik zal seffens wel terug bellen".
Inmiddels weet mijn dochter dat ik na een kwartier al iets laat weten. Dit scenario herhaalt zich regelmatig. Ik kan moeilijk spontaan ja zeggen en moet alles eerst wikken en wegen, zelfs bij zo'n banale vraag. Vorige week: na veel twijfel besloot ik om mijn negentienjarige auto te vervangen door een ander, tweedehands, exemplaar. Voor velen een gemakkelijke keuze, maar voor mij heel moeilijk.
Mijn wagentje reed nog goed, maar zou niet meer zo lang meegaan. Op internet vond ik een geschikt modelletje, maar nemen of niet? Ik word soms misselijk van die pro's en contra's die door mijn hoofd flitsen. Maar gewoonlijk neem ik na een nachtje slapen de juiste beslissing. Het lijkt of mijn onderbewustzijn tijdens de nacht de dingen op een rijtje zet en ik 's morgens vanzelf de oplossing weet.
Soms is beslissen makkelijk
Raar is dat; mijn eigen innerlijke klassement. In crisissituaties lukt het me wel om snel en doortastend de juiste keuze te maken. Vorige maand was mijn partner heel ziek na een zware chemokuur. Na enkele dagen belde ik de specialist om te vragen wat ik moest doen: naar het ziekenhuis gaan of niet? De dokter liet me zelf de keuze: ik kon nog twee dagen afwachten hoe zijn toestand evolueerde of naar spoed komen.
Tja, wat moet je daar nu mee? Omdat ik geen risico's wilde nemen, dacht ik niet lang na en belde ik intuïtief de ziekenwagen. Achteraf bleek het de juiste beslissing. Mijn man had een zware longontsteking en was doodziek. Het was voor mij een opluchting dat ik op dat ogenblik weldoordacht kon handelen.
Zee-kerheid
Ik neem de beste beslissingen aan zee. Het liefste in Zeeland. Op rustige momenten geniet ik van de golven en de natuur: 's morgens heel vroeg terwijl het frêle daglicht schuchter zijn pasteltinten over het water verspreidt, wanneer het strand nog niet overspoeld wordt door luidruchtige mensen of 's avonds als de windschermen, stoeltjes en handdoeken naar de auto's gesleept en in weekendhuisjes opgeborgen worden, kijk ik in mijn eentje naar de zee.
Het klotsend geluid van de aankomende golven en het gekrijs van de meeuwen, brengt mijn ziel tot rust. Ik geniet van de sprankeltjes licht die als duizenden sterretjes op het wateroppervlak glinsteren, het warme zeebriesje dat mijn gezicht zacht aanraakt en door mijn haren streelt als een liefhebbende partner. Mijn hoofd vrij van alle muizenissen kan ik weer helder denken, in harmonie met de natuur. Dan pas staan al mijn zintuigen open. Vrij van de dagdagelijkse stress, zittend op het strand, kan ik beslissingen nemen met mijn hart en intuïtie.
Bij sommige afwegingen zou ik af en toe wel eens in de toekomst willen kijken. Maken we wel verkeerde of juiste keuzes? Is het niet het lot dat beslist en ligt de toekomst in grote lijnen al vast? Ach, over een broodje gezond of seldersla zal ik blijven twijfelen, maar zolang ik de levensbelangrijke beslissingen met mijn hart blijf nemen, komt alles wel op zijn pootjes terecht.
Getuigenis | Van Mossevelde, M., De Cocon, jaargang 10, editie 57