Getuigenis Eline, deelnemer HSP-Praatkaffee
Verbindend HSPraten
Sinds het begin van mijn lidmaatschap bij HSP Vlaanderen keek ik ernaar uit en nu was het eindelijk zover. Corona stak al twee jaar een stokje voor de HSP-Praatkaffees, maar nu kon ik de Coconzaal in Gent binnenstappen, klaar voor mijn eerste keer. Nerveus kon je me niet noemen. Ik ben niet meteen een groepsmens maar aankomen in een nieuwe compagnie maakt me niet bepaald zenuwachtig. Ik bleek trouwens niet het enige nieuwkomertje te zijn. Sterker nog. De enige twee die overgekomen waren uit de ‘oude bezetting’ waren de moderatoren. Het zorgde onmiddellijk voor een eerste gemeenschappelijk gevoel: we zaten in hetzelfde schuitje. We waren newbies die niet wisten wat ze moesten verwachten.
We verdeelden ons in twee groepen. De disbalans in de aanwezigheid van mannen en vrouwen viel me onmiddellijk op. Klaarblijkelijk vinden vrouwen de weg naar dit HSP-Praatkaffee makkelijker dan mannen. Is er in onze maatschappij dan toch nog een drempel voor de sensitieve man*? Nochtans kwam in het gesprek ter sprake dat jonge mensen meer opgevoed zijn met het idee dat je mag zijn wie je bent, (hoog-)sensitief of niet. Misschien is er toch nog wat werk aan de winkel.
Het gesprek kwam makkelijk op gang. We deden eerst een tour de table en stelden onszelf voor, zo lang en zo breed als we dat zelf wilden. Het collectief vormde een divers aanbod van persoonlijkheden. Elk met zijn scherpe, minder scherpe en zachte kantjes. En tegelijk hadden deze mensen (en ik) zoveel gemeen. Ieder op zijn eigen pad, de één nog aan het begin, de ander al verder gevorderd. Allemaal op zoek naar datzelfde: erkenning en herkenning. Het zijn die laatste twee die, in mijn idee, zo markant aanwezig waren op dit HSP-Praatkaffee. De aah’s en ahja’s die instemmend maar zacht weergalmden in de zaal, toonden me onmiddellijk dat deze mensen gelijkaardige ervaringen deelden.
Er zijn daadwerkelijk mensen van wie de hersenen op een gelijkaardige manier als die van mij werken. En je hoeft er niet over te zwijgen.
Daar waar ik vaak het gevoel heb dat ik onze planeet anders waarneem, leek het alsof deze mensen de wereld, onze omgeving, op dezelfde manier aanvoelen en beleven. Als HSP’s werden we er zelfs wat emotioneel van. Instant verbinding, iets wat blijkbaar spontaan ontstaat met een hoop HSP’s in een kamer. Het gesprek evolueerde al gauw naar een diepere bodem. Gelijkaardige ervaringen werden uitgewisseld, maar daar bleef het niet bij. Er werd dieper ingegaan op bepaalde situaties en point of views. We deelden wat ons hielp en gaven elkaar concrete tips. Zo kreeg je de kans om bepaalde zaken die zich bij je voordoen anders te gaan bekijken en om te luisteren naar hoe anderen ermee omgaan, hoe ze handelen of hoe ze het loslaten.
Mijn conclusie? Het HSP-Praatkaffee voelde voor mij een beetje als thuiskomen. Ineens vielen miljoenen puzzelstukjes mooi in elkaar. Er zijn daadwerkelijk mensen van wie de hersenen op een gelijkaardige manier als die van mij werken. En je hoeft er niet over te zwijgen. Er zijn mensen die je begrijpen en als ze dat niet doen, naar je luisteren zonder te oordelen.
ED
*In de april-editie (2022) van ons magazine De Cocon is één van de thema's 'de hoogsensitieve man'. Bestel deze editie na via administratie@hspvlaanderen.be. Meer info over nabestellen
Nog geen lid van HSP Vlaanderen? Word lid, kom gratis naar de HSP-Praatkaffees en ontvang elke 2 maanden De Cocon in je brievenbus!