Getuigenis Jasmina, hoogsensitieve werknemer
‘Mijn eerste job was bij een bank, waar ik uiteindelijk acht jaar gebleven ben ondanks het feit dat ik noch qua opleiding, noch qua interesse in die sector terecht wilde komen. Ik ben daar in gerold via een interim. Mijn bazen en collega's waardeerden mij om mijn kennis, want ik had me door de jaren heen goed ingewerkt. En zoals vele HSP's ben ik grondig, verantwoordelijk en plichtsbewust. Mijn bazin zei dan steevast: "Een bank is geen liefdadigheidsinstelling". En hoewel ik daarmee akkoord ging en rationeel wel begreep dat je voor die klanten niet altijd veel kan doen, had ik het er emotioneel toch vaak moeilijk mee. Eigenlijk had ik gewoon te veel empathie voor een dergelijke job.
Het feit dat ik acht jaar in die job gebleven ben, had ook te maken met mijn onzekerheid over mijn eigen kunnen. Ik slaagde er niet goed in een job te vinden die bij me paste, en ben ook niet zo goed in het "verkopen" van mezelf op een sollicitatiegesprek. En ik moet zeggen dat ik me ook wel goed voelde bij het idee dat ik "onder mijn niveau" werkte. Mijn verantwoordelijkheden waren beperkt, ik nam mijn stress niet mee naar huis, en kreeg het werk meestal goed rond.
Nadat ik ontdekt had dat ik hooggevoelig ben, is er wel van alles beginnen veranderen voor mij. Ik ging bewuster zoeken naar wat mijn talenten zijn, en in welke job ik die het beste kan aanwenden. De bibliotheeksector sprak me aan, en ik ben daar avondschool voor gaan doen. Daarna heeft het nog enkele jaren geduurd voor ik eindelijk een kans kreeg op een andere job, na meerdere mislukte sollicitaties. Nu werk ik al enkele jaren in een universiteitsbibliotheek. De rust sprak mij aan, en het feit dat je anderen kan helpen en daar ook de directe dankbaarheid voor terugkrijgt. Bovendien zijn de verantwoordelijkheden van een andere aard, het gaat in een bibliotheek niet om miljoenen euro's en mensen hun huizen afnemen.
Mijn uren en dagen liggen niet vast, die worden bepaald in overleg met collega's en ik moet daarin zelf mijn grenzen bewaken. Daarin gaat het natuurlijk al mis. Bovendien heb ik veel te veel werk om gedaan te krijgen in een halftijdse, dus lopen die twee functies voortdurend in elkaar over. Zo kwam er nog meer op mijn schouders terecht. Uiteraard ligt dat aan mijn aard, omdat ik het moeilijk heb met mijn plichtsbewustzijn om dan ook de boel de boel te laten. Ik trek dus altijd veel te veel naar mij toe.
Voor het eerst in mijn leven heb ik faalangst, en vorig jaar stevende ik recht op een burn-out af. Mijn ouders zijn hardwerkende huisartsen, die eigenlijk al heel hun leven tegen oververmoeidheid aanzitten, maar toch maar blijven doorgaan. Mijn beide zussen hebben op hun jonge leeftijd ook al thuis gezeten met burn-out klachten. Ik wilde die weg niet opgaan. Dus ben ik alles beginnen doen wat ik maar kon bedenken om daaruit te geraken. Cursus time-management, psychotherapie, yoga, meditatie...
Nu ben ik er ondertussen wel uit dat ik alleen mijn draai ga vinden als ik assertief en zelfverzekerd mijn werk kan doen, en vooral veel tijd en ruimte heb voor mezelf. Dus daar heb ik nu het afgelopen jaar hard aan gewerkt. Ik ben 4/5e gaan werken om een extra dag voor mezelf te hebben. Ik probeer zoveel mogelijk grenzen te stellen (zowel op het werk als privé), en blijf aangeven dat ik mijn taken niet rond krijg in de halftijdse die ik gekregen heb. Dat wil zeggen dat ik ook vaker gewoon probeer mijn werk te laten liggen op momenten dat ik aan de balie zit, anders blijf ik constant bezig, en daar word ik dus niet voor erkend en betaald. Dus sta ik mezelf toe om wat meer lui te zijn op het werk, en probeer ik milder te zijn voor mijn eigen fouten en tekortkomingen (net zoals ik dat ben voor die van anderen). Daarvoor moet ik mijn empathie soms ook wat meer aan de kant schuiven, en egoïstischer durven zijn.’